THE FOOL from Ana Ofeliona Jarosz on Vimeo.
say hi and drink your smoothie
piątek, 5 sierpnia 2016
Od wielu tygodni nieustannie odnoszę wrażenie, że moje pokolenie jest przerażone przeżywaniem swojego życia. Brzmi to jakoś prostacko i niewiarygodnie, ale okazuje się, że wyrzekamy się wszystkiego, co piękne i zapominamy o oddechu. Tak po prostu, jesteśmy zachłyśnięci zbyt prędko poruszającymi się obrazami, zbyt małą ilością czasu na skupienie się. Wszystko dzieje się zbyt szybko.
Uważaj, bo ziemniaki wyskoczą z wody.
Nie zatrzymujemy się ani na chwilę. Podejmujemy próby ułatwienia sobie najprostszych czynności życiowych jak używanie papierowych notesów czy czekanie na tramwaj. Mimo tej nieustannej potrzeby bycia w kontakcie, nie potrafimy znaleźć kilku chwil na zatrzymanie się w kawiarni i wymianę zdań ze znajomą (właściwie kimkolwiek).
To wszystko już wiemy, prawda? Technologia już dawno przestała nam pomagać w percepcji. Zapominamy, pomijamy, pozostawiamy niezauważone, ignorujemy, a przede wszystkim nie mamy czasu.
Skąd ten pośpiech? Dlaczego nie mamy czasu, skoro możemy sprawdzić mejla, fejsa i odebrać piętnaście telefonów dziennie?
Od kilkunastu dni jestem już pewna - moje pokolenie nie potrafi przeżywać swojego życia. Nie potrafimy cieszyć się z tego, co się dzieje. Coś, co nie zostanie opublikowane, przestaje cieszyć. Albo nigdy nie cieszy.
Czytałam o tym wielokrotnie, ale jakoś to pomijałam, gubiłam gdzieś w tłumie bezużytecznych artykułów.
Nie podoba mi się to. Nie podoba mi się fakt, że każdy aspekt mojego życia istnieje gdzieś w sieci. Sama pozwalam temu wypłynąć, ale czyż nie jest już zbyt późno, żeby zatrzymać ten młyn?
Chciałabym po prostu iść na browara, zupełnie bez sensu, tak bez lansu. Bez przebierania się, fotografowania naczyń i tabliczek. Pogadać, ponarzekać i powypluwać trochę przekleństw. Nie zależy mi, naprawdę. Sądzę też, że nikomu już nie zależy na niczym poza powierzchowną częścią egzystencji.
