Taki lipiec. Klatki zza chmurki. 

Podczas gdy gubię się w prawdopodobieństwie niezauważenia podświadomego bólu, księżyc nadal nie świeci. Nigdy nie świecił. Buduję fikcję, w którą mocno wierzę. Panicznie odrzucam prawdę. Kłamstwo tworzy moją rzeczywistość. To fałsz. 

Pauza. Urywki morza zapamiętuję za każdym razem inaczej. Obrazy pozostają w mojej głowie. Ewoluują. Kilka tysięcy pikseli formuje się w jedno, niewytłumaczalne. Jedno.
Mało tutaj morza. prawie wcale. A jednak najistotniejsze. Gdzieś głęboko ukryte.
Szukam.